پرداخت الکترونیک

پیش از آن باید این پرسش را از خودمان بپرسیم که هدف از بانکداری چیست.

در اقتصاد به صورت بسیار ساده شده بانکداری را ابزاری برای تسهیل گردش پول می‌دانند. اگر شخصی ۲ ریال پول داشته باشد ۲ ریال پول دارد. اما اگر با این ۲ ریال خدمت یا محصولی را بخرد این عمل او باعث شده که ۲ ریال جریان نقدینگی به وجود بیاید. حال اگر فرد دوم از‌‌ همان فرد اول ۲ ریال خدمت یا محصول بخرد این پول دوباره به فرد اول باز می‌گردد با این تفاوت که حالا او علاوه بر آن ۲ ریال ابتدایی ۲ ریال هم محصول یا خدمت دارد. حال اگر این داد و ستد ۵ بار تکرار شود فرد اول گویی ۱۲ ریال پول داشته است. در حالی که در اصل فقط ۲ ریال در میان بوده است.

فلسفه بانک‌ها هم همین است که واسطه بین فروشندگان و خریداران باشند. حال هر چقدر که بانک‌ها به گردش روان نقدینگی کمک کنند باعث توسعه و بهبود جامعه خواهند شد. بانکداری و پرداخت الکترونیک ابزاری است در اختیار بانک‌ها تا به هدف و فلسفه اصلی خود برسند. اگر زمانی بود که انتقال پول بین دو شهر ایران به یک هفته زمان احتیاج داشت به کمک بانکداری و پرداخت الکترونیک این زمان به کمتر از ثانیه رسیده است. حالا روزی را تصور کنید که انتقال پول بین بانک‌های جهان به این سرعت انجام شود. بنابراین شاخص‌های بانکداری الکترونیک باید میزان تسهیل‌گری بانک‌ها در امر داد و ستد را اندازه بگیرند. وگرنه پیشرو بودن یک بانک در صدور کارت یا داشتن پایانه فروش و خود‌پرداز به خودی خود هیچ معنایی ندارد. باید دید بانک مورد نظر با چه کیفیتی خدمت می‌دهد. بانک‌ها از نظر نوع کارکردشان فروشنده محصول نیستند بلکه بانک‌ها فروشنده خدمت هستند. اندازه‌گیری کیفیت خدمت به دلیل غیرقابل لمس بودن آن نیز امری آسان و دم دستی نیست. احتمالا بانکی که تعداد کارت‌های بیشتری صادر کرده خدمت بزرگتری ارائه می‌کند اما این به معنای خدمت با کیفیت‌تر نیست. باید بررسی کرد و دید که کدام بانک‌ها با کیفیت بیشتری خدمت می‌کنند.